Buxus sempervirens

Bukszpan wieczniezielony – gęsty, zimozielony krzew, idealny na strzyżone żywopłoty;

Zimozielony krzew dorastający w naszym kraju do 3-4 m wysokości, a na południu Europy nawet do 10 m. Korona zwarta, o pokroju jajowatym, pędy kanciaste, oliwkowozielone, gęsto ulistnione. Wolno rosnący. Liście skórzaste, całobrzegie, na wierzchołku często wycięte, jajowatoeliptyczne, długości do 3 cm, na wierzchu ciemnozielone i błyszczące, na spodniej stronie żółtawe i matowe. Kwiaty bezpłatkowe, niepozorne, rozwijają się w maju. Kwiaty są miododajne. Rzadko kwitnie. Owoce kuliste, pękające torebki z czarnymi, drobnymi nasionami. Zarówno kwiaty, jak i owoce bez znaczenia dekoracyjnego. Nie do końca odporny na mrozy (strefa 6a), w surowe zimy mogą przemarzać liście i pędy. Mało wymagający względem gleby. Dobrze rośnie niemal w każdej glebie o odczynie obojętnym i zasadowym, z wyjątkiem bardzo piaszczystych i bardzo mokrych. Najlepiej się czuje w podłożu żyznym, przepuszczalnym, umiarkowanie wilgotnym. Znosi suszę. Najlepiej rośnie w miejscach lekko ocienionych, ale może również rosnąć w miejscach zarówno nasłonecznionych, jak i mocno cienistych. Poleca się sadzić go w miejscach osłoniętych przed wiatrem. Można sadzić go także w ogrodach przydomowych i parkach, jako roślinę soliterową lub w grupach. Bardzo dobrze znosi cięcie, w związku z tym wykorzystywany jest na żywopłoty, a także do tworzenia różnych figur roślinnych. Jeśli rośnie w miejscu nasłonecznionym to wskazane jest okrywanie w okresie późnej zimy i wczesnej wiosny, aby zapobiec wysuszaniu liści. Drewno bukszpanu jest bardzo twarde i ciężkie, o ładnym żółtym zabarwieniu. W krajach naturalnego występowania wykorzystywane jest w stolarstwie artystycznym. Liście bukszpanu mają właściwości trujące.